|blog|

Elindeki eldivenleri düzelterek yürümeye devam etti adam. YaÄŸan kar, rüzgârın da etkisiyle yüzünde deÄŸdiÄŸi her yeri deli gibi yakıyordu. Yüzünü ÅŸapkasının siperine saklamak için başını biraz daha gömdü kalın paltosunun içine. Bir an önce evine varmak için adımlarını sıklaÅŸtırdı. O bomboÅŸ eve kavuÅŸmak için neden bu kadar istekli olduÄŸunu düÅŸündü kısa bir an için.

Her gün aynı ÅŸeyler iÅŸte. Sabah yataktan çıkmak için gitmen gereken bir iÅŸin olduÄŸunu kendine zorla hatırlat. BoÅŸ evin içinde dolanıp, zorla ayrıldığın pijamanın yerine, üzerine gönülsüzce bir ÅŸeyler giy. Her sabah ucu ucuna yetiÅŸtiÄŸin servise binmek için kar kış demeden ıssız sokaklarda koÅŸtur. Günaydın deme zahmetine bile katlanmayan asık suratlarla dolu serviste, sana bırakılan teker üstü koltuÄŸa otur. Kulaklığından içine akacak güzel notaları bastırmasını bir türlü engelleyemediÄŸin servis ÅŸoförünün ağır acılı ÅŸarkılarına katlanmaya çalışarak kırk beÅŸ dakika yol git. Öksürsen ters ters bakan yirmi insanla aynı havayı soluduÄŸun o anlamsız boÄŸucu ofisteki küçücük masada otur. LoÅŸ ışık altında çalışmaya uÄŸraÅŸarak ileriki günlerine ışık tutmaya çalış. Saatin altıyı göstermesini sabırsızlıkla bekle. Aynı suratsız insanlarla servise doluÅŸup, sabah katlandığın 45 dakikalık acılı yolculuÄŸa tekrar katlan. Eve biran önce ulaÅŸmak için aynı sokaklardan koÅŸturarak geç.

Kendini düÅŸüncelerine kaptırmış, evine çıkan sokaÄŸa sapmışken ince bir miyavlama duydu. Aniden durdu. Sesin nerden geldiÄŸini anlamaya çalışarak etrafına bakındı. Kar o kadar yoÄŸun yağıyordu ki görüÅŸünü engelliyordu. Kendi etrafında bir tur daha attı yolun her yerine bakınarak. Sesin sahibi ortalıklarda yoktu. Kendi kendine omuz silkip yoluna devam etti.

Ne akılsızsın. Görsen hayvanı ne yapacaksın ki? Alıp evine mi götüreceksin? Hayır! Aslaaa! Evin bütün düzenini bozar ÅŸimdi o. Hem sanki ilk kez mi bir kedi miyavlaması duydun. Ama hava o kadar soÄŸuk ki. Yavruydu sanırım. Yavruysa ne olmuÅŸ. Annesi vardır yanında. Ya yoksa. Yoksa ne olacak? Bir baltaya sap olamadın bir kediye baba mı olacaksın yani? Babalık ve ben! Yok yok… Abartmaaaa! Yürü git evine iÅŸte. O bakar başının çaresine.

Tüm bunları düÅŸünürken ancak birkaç adım atmıştı ki aynı ince sesi duydu tekrar. Miyav!

Kısa bir an için içindeki sesle kavga etti adam. Paltosuna gömdüÄŸü başını çıkardı dışarı. Yüzünü acıtan kar tanelerine aldırmadan geri dönüp etrafına bakındı. Ä°çindeki ses yükseldi bu sefer.

Ne halt ediyorsun yahu? Bulsan ne olacak. Sen hayvanları sevmezsin ki! HoÅŸ sen insanları da sevmezsin. O yüzden senden baÅŸka, benden baÅŸka kimse yok… Ama ya çok küçükse, ya yardıma ihtiyacı varsa. Of! Amma uzattın ama. Ya ihtiyacı yoksa!

…

Kısa bir süre karın altında öylece donup kaldı. Ä°çindeki sese yenilmiÅŸlikle döndü, evine doÄŸru yürümeye baÅŸladı.

Ä°htiyacı yok… Ä°htiyacı yok… Bana ihtiyacı yok… Bana kimsenin ihtiyacı yok…

DüÅŸüncelerinden sıyrıldığında çoktan apartmanının kapısına geldiÄŸini fark etti. Eldivenlerini çıkarıp cebinden anahtarlarını buldu. Hızla apartmana girip dört katı çıktı. Evinin kapısına ulaÅŸtığında nefes nefese kalmıştı. Ä°çeri girip kapıyı arkasından kapattı. Bom boÅŸ bir ev. Yalnız yenecek zoraki bir akÅŸam yemeÄŸi. SessizliÄŸe inat açılacak televizyon. Tahammül edilemeyecek diyaloglar. Belki bir yerinden hayatlarına sızmayı baÅŸarırım diye karıştırılacak kitap sayfaları. Her gün, her sabah, her akÅŸam aynı ÅŸeyler.

Ä°htiyacı yok… Ä°htiyacı yok… Bana ihtiyacı yok… Bana kimsenin ihtiyacı yok…

Ama benim… Ama benim… Benim ihtiyacım var!

Kapıyı açıp dört katın merdivenleri hızla aÅŸağı indi. DüÅŸen kar tanelerinin acısına aldırmadan sesi duyduÄŸu yere doÄŸru koÅŸmaya baÅŸladı.

Benim ihtiyacım var! BENİM!

Sesi ilk duyduÄŸu yere geldiÄŸinde nefes nefese kalmıştı. TelaÅŸla etrafına bakınmaya baÅŸladı. Park etmiÅŸ arabaların altına baktı. Bahçe duvarından atlayıp aÄŸaçların altına baktı. Çöp tenekesinin içini kontrol etti. OlabileceÄŸi her yeri, her yeri aradı. Geç kalmıştı…

Belki de birisi alıp gitti. Belki de soÄŸuÄŸa ve açlığa daha fazla dayanamadı. Belki de… BELKÄ° DE ONUN BANA Ä°HTÄ°YACI YOK! …

YüreÄŸine oturmuÅŸ yenilmiÅŸlik duygusunun acısıyla evine dönmeye karar verdi. Kafasını paltosuna gömdü tekrar. Tam adımını attığında…

Miyav!

Sesin geldiÄŸi tarafa o kadar yavaÅŸça döndü ki. Ama kalbi heyecandan yerinden çıkacaktı sanki. Minicik bir yavru tekir, titremesine engel olamadan ona doÄŸru koÅŸuyordu. Refleks olarak eÄŸilip kollarını açtı adam. Kedi çevik bir hareketle kucağına atlayıp paltosundan içeri girdi. Adam ÅŸaÅŸkın, paltosunun içindeki ıslak, soÄŸuk, titrek ama huzurla mırıldanan kediyi düÅŸürmemeye çalışarak evine doÄŸru yürümeye baÅŸladı. Ilık bir gülümseme her yanına yayıldı.

TeÅŸekkür ederim beni seçtiÄŸin için. Benim sana ihtiyacım var!