|blog|

Keten bir gömleÄŸin nemli, efil efil ılıklığını sunsun isterken hayat, her geçen gün biraz daha uzaklaşıyoruz arzularımızdan. Çok da fazla beklentimiz olmamasına raÄŸmen kucağımızda hayal kırıklıklarıyla ilerliyoruz. 
Bütün romanlar kaybediyor sayfalarını sanki giderek, bütün kahramanlar kabalaşıyor, bütün ÅŸiirler yarım kalıyor. Mavi gözlü dev ÅŸairimiz, tam da ÅŸu an salata kâsesini masaya taşıyan kadının, ince bir bıçakla domates dilimlediÄŸi ellerine ÅŸiir yazıyor. Ve kırılıyor kalemi o can alıcı dizeyi yazacakken.
Yani sevgilinin yüzüne düÅŸen saçını, kulağının arkasına atarken söylenecek birkaç güzel ÅŸiir dizesinden bile mahrumuz artık.
Sanat yok oluyor, 'Bedri'ler yaÅŸamıyor, ressamlar çizemiyor, devrim giderek imkânsızlaşıyor, aÅŸklar eskide kalıyor, âşıklar sevdasından vazgeçiyor ve domatesler eskisi gibi kokmuyor. 
Ne heyecanı var hayatlarımızın ne de bir ÅŸeyi koÅŸarak sevdiÄŸine anlatmanın tatlı telaşı var içlerimizde.
O kadar yaÅŸanmışlık biriktirmemize raÄŸmen, yalnızca kullanışlı bir hüzün kaldı ellerimizde. 
Mutlu olduÄŸumuz, kalbimizin pıtpıtından dünyayı duymaz olduÄŸumuz anları unutmaktan korkuyoruz.
Evet belki unutmayacak kadar genciz henüz, ama yaÅŸlı gibi de bir yanımız.
Bir ayağımız çukurda sanki, ama yine de evine bırakana dek sevgiliyi, yol boyunca yanında yürümek istiyoruz.
Bostancı'dan Kadıköy'e varan sarı dolmuÅŸlardan birinde çalan bir Müslüm Gürses ÅŸarkısı gibi farklı anlamlar yüklüyoruz insanlara: "Çünkü sen çölüme yaÄŸmur oldun."
Sonra hatırlıyoruz yeniden her şeyin Mezon Alan Teorisi'nden ibaret olduğunu.
Bir yaÄŸmur yaÄŸmaya baÅŸlamış, kirpiklerimizin arasından inmiÅŸ damlalar usulca. Suyun suda kaybolması gibi akıp gitmek istemiÅŸiz yaÅŸamın içinden. 
YaÄŸmurdan kaçıp bir duvar dibinde duraksamış, kaldırım taÅŸları arasından dünyaya fışkıran çiçeÄŸe bakıp kalmışız. Bir yanlışı düzeltircesine açan o meÅŸhur çiçeÄŸe...
Dünyaya kızıp durmuÅŸuz günlerce, aylarca, yıllarca belki. Sürekli çirkinliÄŸinden söz etmiÅŸiz de sanki o çiçeÄŸi öylece görünce, dünyanın hala güzel olduÄŸunu, çirkinleÅŸenin bizler olduÄŸunu fark etmiÅŸiz.
Büyük porsiyonlar yemiÅŸ, duble içecekler içmiÅŸ, göbeÄŸimizi okÅŸayarak kalkmışız masadan, ama yine de masaya en son konan tatlıda bırakmışız aklımızı. 
Hep daha fazlasını istemiÅŸiz, hep daha iyisini, daha güzelini hayal etmiÅŸiz. Sevmeden sevilmeyi arzulamışız, vermeden almayı, merhamet göstermeden ÅŸefkati dilemiÅŸiz.
Bir orkideye sahip olmanın hayalini kurmuÅŸ da ona koÅŸarken ezip geçmiÅŸiz en güzel papatyaları. 
Sahi, papatya demiÅŸken bir ölüm hiç bu kadar güzel kokar mı? Dalında deÄŸil, koparıldıktan sonra kokmayı kim öÄŸretti bunlara? Bir papatyaya sarılmak olmalıydı dünya.
ÇiçeÄŸinden böceÄŸine kadar kalifiye maÄŸdurlarıyız artık hayatın. TüketmiÅŸiz her ÅŸeyi, birilerine anlatacak güzel bir hikâye bile bırakmamışız. 
Cebimizde ezeli yokmuÅŸ zaten, yüreÄŸimizden de veremiyoruz. Eskiyoruz, ama eskimekten çok eksiliyoruz. 
Gün akÅŸam olunca iki tek çay yudumlayıp dünyanın çirkinliÄŸine dem vuruyoruz. ÇirkinleÅŸenin biz olduÄŸunu yine bir anlığına unutarak…
Yalnız, yavan, eksik, tadı kaçmış bir hayatın içinde, dünyanın toprağına ayaklarımızı sürüyoruz. 
Önce biraz soÄŸuk geliyor, ama sonra böyle bir yaÅŸama da alışıyoruz. 
Birini sevince deÄŸiÅŸtirmeye çalışırsın hani, sanırım biz artık dünyayı olduÄŸu gibi kabul ediyoruz. 

Sosyal Medyada PaylaÅŸ: