|blog|

Üzgünüm… Tüm anlatacaklarım için üzgünüm. Ülkece en son ne zaman mutlu olduk biz? Ne zaman aynı sevinci kucakladık? Ne zaman aynı duygu sebebiyle gurur doldu bünyelerimiz? Ne zaman ayırmadan, bölmeden kucakladık birbirimizi sırf insan olduğumuz için? Çocukluğumuzda öğretilen tüm o öğütler birer masaldan mı ibaretti?

Peki ruhumuza bu kin ne zaman işledi? İstinasız her konuda keskin bir bıçakla ayrılan zıt görüşler neden hep nefret doluyor birbirlerine? Ne zamandan beri birbirimizin açığını yakalayıp sosyal medyada rant elde etmeye çalışmak moda oldu? Nasıl oldu da bu kadar bencil, bu kadar pervasız oluyoruz? Bizim insanlarımız, kendi insanlarımız… Nasıl oluyor giden bir canın ardından ölümü o bedene yakıştırabilecek cüreti bulabiliyor? Oysa ölümüne karar vermek, öldürmek, hatta buna alçakça yorum yapmak hak görülmüş.

Çok üzgünüm tüm bu anlatacaklarım için… Güzel şeylerden bahsetmek isterdim. Zihnimi bu kötü olaylar üzerinde yormak istemezdim. Mesela bu akşam kafamı dağıtayım diye girdiğim bir sosyal içerik platformundan gözüm yaşlı çıkmak istemezdim. Not tartışması denmiş… Bir öğrenci, öğretim görevlisini öldürmüş… Haber acı, daha acısı yapılan yorumlardı… Kadına ölümü yakıştıranlar olmuş… Yorum yapanlar arasında hararetli bir klavye tartışması almış başını gitmiş, öldükten sonra dahi huzur vermemişler kadına…Söylesenize nasıl oldu da ölen bir kadının ardından iyi olmuş diyebiliyor bu insanlar? Tüm bu olanlar ucuz bir korku filmi gibi, izlemeye dayanamayıp kanal değiştirmeliyiz ama sadece gözlerimizi kapatıp aralıktan bakıyoruz. Nasıl geldik bu hale? Hem cevap bulmak istiyor hem de bulacağım cevapla daha çok yıpranacağımı düşünüyorum. Kabullenemiyorum.

TV, radyo, sosyal medya, internet kısacası her yerde şiddetin ayrı bir boyutunu görüyoruz. Ne ara bu kadar meyilli olduk şiddete? Ne ara bu kadar silahlanıp can almayı hak görür olduk? Bir üniversite öğrencisini cebinde o bıçaklar ne geziyor?Her gün farklı şeyler duyuyoruz benzer konularda... Sizin yanınızda olmak istemeyen bir insanın gitmesi bu kadar mı günahta öldürmek namus haline geliyor? “Ya benimsin ya toprağın” cümlesi mizahken, şimdi trajedi… Hangi birinden bahsetsem de ya da neyi anlatsam da bu haksızlıklar, bu kokuşmuş yozlaşmanın her mağdurunun sessiz kalışına engel olsam…

Üzgünüm… Tüm bunların birer kurgu olduğunu, sırf yazmak için kurguladığımı söylemeyi dilerdim. Oysa tüm bunlar gerçek… Bir itirafta bulunayım. Korkuyorum. Gördüğüm her şiddette, her kötü haberde, her linç girişiminde çok korkuyorum… Benim de başıma gelir diye değil. Zaten düzenin içindeyiz, korkum bundan değil. (Şimdilik…) Korkuyorum, bu kadar yozlaşmanın büyük bir bedeli olacak hepimize… Altında ezileceğimiz bir bedel, hepimizin.

Gerçekten üzgünüm tüm bu olanlar için… Bir cinayetin ardından 'oh olsun' demekten daha korkunç ne olabilir? Sahi, biz ne ara bu kadar kötü olduk?

Sosyal Medyada Paylaş: