|blog|

Yankılandı durdu yaÅŸlı adamın sesi kulağımda. Arkada kalmasını isterken benimle geldiÄŸini fark edince, döndüm geri. Aldım 30 tane yara bandını. Hiç yara izim yoktu belki, ama yaram çoktu.

Babamın tutuÅŸturduÄŸu bir yangının içinde kalmıştım önce. Boyum bir metre on santimdi gittiÄŸinde. Kapı pervazına çizdiÄŸimiz boy cetveline bile küstüm yıllarca. Ve babasız büyüyen tüm çocuklar gibi ben de yenik baÅŸladım hayata.

Lisede matematik öÄŸretmenim kırmıştı kolumu kanadımı sonra. ‘Hayatta matematikten daha fazla problem var.’ dediÄŸim için. Oldum olası sevmezdim rakamları.

Rakamlar mutlu edebilirdi insanları, hatta bazen zengin bile edebilirdi, ama bizi kurtaracak olanın kelimeler olduğuna inanırdım.

Dersine saygısızlıkla suçlayıp, bir uçuruma itekledi beni. Sırtıma deÄŸen elleri hatırımdadır hala.

On dokuzumda bir adamın kullandığı arabanın altında kaldım. SevmiÅŸtim sadece, öldüm sandım. Kırık bir kalple devam ettim yoluma. Ä°nsanlar ağır bir kalp kırıklığı yüzünden bile ölebiliyordu. Tıpta ‘Stress Cardiomyopathy’ diyorlardı adına. Ve bazen tüm ÅŸartlar elveriÅŸli olmasına raÄŸmen ölünemiyordu.

Yirmi beÅŸimde bir yara da annemden kaldı. Gece kaldırıldığı hastaneden teçhizat yetersizliÄŸi nedeniyle baÅŸka bir hastaneye sevk edilirken kaybettim annemi. “Hastayı kaybettik.”, diyen doktor göÄŸüs kafesimi oyup, samimiyetsiz beyaz eldivenleriyle söktü aldı sanki kalbimi. 

AÄŸladım. Mezarı başında aÄŸlasaydım eÄŸer sormazdı kimse neden diye. Mutfakta, ocağın başında spagettiyi ikiye kırıp da atarken kaynayan suyun içine, ortada geçerli bir sebep de yokken üstelik bağıra bağıra aÄŸlamaya baÅŸladım. Alakasız bir yerde aÄŸlamak, acıyı iki katına çıkarıyormuÅŸ, anladım.

Onunla da bitmedi elbet. Yirmi sekizimde, tam da aklıma başımda derken beynimden vuruldum. Öyle kurÅŸunla da deÄŸil, bazen yeterince büyük söylenen bir yalan kurÅŸundan daha derin yaralar açabilir.

Bazen de sırtını sıvazlayan bir dost eli, orada üç santim daha derine saplansa ölümüne sebep olacak bir bıçak darbesi bırakabilir.

Öyle ya da böyle yaÅŸamım boyunca herkesin bir yarası kaldı. Bazılarını fark etmedim bile, bazılarıysa kendimi tamamen yaraya dönüÅŸmüÅŸ hissetmeme neden olabilecek kadar büyüktü.

DüÅŸün biraz… Senin de yaraların var mutlaka, en sevdiklerin tarafından açılan üstelik ve kapanmak bilmeyen yıllarca. Dert etmemeli yine de, saÄŸ çıktığın savaÅŸların kanıtı deÄŸil mi onlar?

Yolun sonuna geldiÄŸinde yeterince güçlü, ama yalnız kalıyor insan. Herkes o kadar kalabalık ki, kimin hayatında kendisine ufak bir yer edinse, fazlalık gibi geliyor. Güçlü bir yalnızlığı seçiyor bu yüzden.

Yalnızlık çok da kötü sayılmaz aslında. En azından yakmaz canını. Biri gelip de oturduÄŸunuz iki kiÅŸilik bir masada, karşınızdaki sandalye için “BoÅŸsa alabilir miyim?”, diyene kadar…

30 tane yara bandı 1 lira… Sen de al, ecza dolabında bulunsun. Bugün deÄŸilse bile, bir gün lazım olacak mutlaka…

30 tane yara bandı 1 lira… Yaralanmak bedava…

Sosyal Medyada PaylaÅŸ: