Saf Bal, Saf Süt, Saf Zeytinyağı…
ÅžehirleÅŸmeyle birlikte bizlerden yitip giden ÅŸeylerden biri de samimiyet oldu.
Her birimiz maskelerle dolaşıyoruz yüzümüzde, baÅŸka baÅŸkayız. Ailemize baÅŸka, iÅŸ arkadaşımıza baÅŸka, hayat arkadaşımıza baÅŸka…
Yok öyle gülümseyerek dolaÅŸmak sokakta, yok öyle kucaklamak mahallenin delisini.
Gerçi mahallenin delisi de kalmadı artık, eskiden Anadolu’dan bahsedildiÄŸinde, mahallesi delisiz düÅŸünülemezdi.
Şimdi olduğu gibi biri delirdiğinde onun deliliğine değil, acısına bakardı Anadolu insanı.
Belki de o yüzdendi sahip çıkışı, kol kanat geriÅŸi, mazur görüÅŸü…
Bizim mahallenin de bir delisi vardı mesela, hani sevdiÄŸi kız baÅŸkasıyla evlendiÄŸi için aklına mukayyet olamayanlardandı o da.
Yusuf’tu adı… Deli Yusuf…
Ne zaman dışarı çıksam sokağın bir yerlerinde çıkardı karşıma mutlaka, iri cüssesine raÄŸmen yüzündeki gülümseme küçücük bir çocuÄŸa çevirirdi onu.
Sakalı yetmezdi yüzündeki tebessümü kapatmaya.
Yaz kış yeÅŸil bir palto giyerdi, hiç çıkarmak istemezdi üzerinden ve bazen lacivert bir kasket taktığına denk gelirdim.
Ayakkabısının topuklarına basardı, yırtılan çorapları acıtırdı içimi.
Gözleri hep pırıl pırıldı, bir deliye(!) ait olamayacak kadar pırıl pırıl…
Çok konuÅŸurdu Yusuf, durmadan soru sorardı gördüklerine.
EÄŸer okula giden bir çocuksa çantanı taşıyabiliyor musun derdi, genç bir kızsa saçlarını boyuyor musun?
YaÅŸlı biriyse eÄŸer gördüÄŸü, ölüp ölmeyeceÄŸini sorardı, meÄŸer helvada kalırmış aklı…
Ben büyüdüm, Yusuf yaÅŸlandı, mahalle silindi gitti, yerine koca koca apartmanlar geldi.
Bir gün de Deli Yusuf öldü dediler, haberi geldi…
Mahalle samimiyeti ölünce ölmüÅŸtü zaten Yusuf, kalmamıştı tadı, çıkmaz olmuÅŸtu evinden.
Ä°nsanların, deliliÄŸine karşı olan acımasızlığı eve kapatmıştı Yusuf’u…
Saf bal almaya çalışıyoruz, saf buÄŸday, saf zeytinyağı, saf süt vs…
Her şeyin safını baş tacı ediyor da, insanın safını maskara ediyor bu devir.
Bu devir öyle bir devir ki, bir bayram sabahı samimiyetini bile çok görüyor insana.
Bana kalırsa havaalanları, bayram ziyareti yapılan evlerden çok daha samimi sarılmalara tanık oluyor.
Hastaneler, camilerden daha çok inanan barındırıyor içerisinde.
Kimse hiçbir ÅŸeyi samimi duygularla yapmıyor çünkü kendince çıkarları için kıpırdatıyor küçük parmağını bile.
Kimse, kimse için üzülmüyor, kimsenin acısına aÄŸlamıyor, kimsenin sevincine ortak olmuyor.
Sadece ‘-mış gibi’ yapıyor.
Yahu bu devir öyle bir devir ki, aşık bile olmuyor insan, aşıkmış gibi yapıyor.
Bir sepet elma çalamıyor ki kimsenin kalbini, yanında lüle taşından bir gerdanlık olmadıktan sonra.
Bu devirde aşık olabilmek için önce sigortalı bir iÅŸe girmek gerekiyor…
Sosyal Medyada PaylaÅŸ:
“Saf Bal, Saf Süt, Saf Zeytinyağı…” için bir yorum bırak
YORUM YAZIN: