|blog|

Penceremden bakıyorum dışarıya, gecenin karanlığına… Yanıp söner gibi görünen sokak lambalarına, bina ışıklarına dalıyor gözlerim. Gecenin pusu ve ağırlığı sinmiÅŸ her bir noktaya. Pencereyi aralamak geldi içimden, aralayınca görünmez bir pus sızıverdi sanki penceremden odaya. Daralmadım, aksine ferahladım. Gecenin pusu zihnimdeki pusa karıştı. 

Gözlerimi kapattım, başımı dışarı çıkardım ve derin derin çektim havayı. Ä°stedim ki, içimdeki pus gecenin pusuyla temizlensin. CiÄŸerlerimi sonuna kadar doldurdum ve hatrı sayılır miktarda huzurla da doldum. 

Gözlerimi açtığımda onu gördüm. Tüm heybetiyle karşımdaydı. Kanlı Ay… En az ismi kadar gösteriÅŸli… Ağır ağır yükseliyordu karşımdan, rengi kırmızıya çalıyor ve devasa görününümüyle elimi uzatsam dokunabilecekmiÅŸim gibi yakın hissettiriyordu. Ne kadar süre baktım bilmiyorum. 

Biraz uzun süreli bakmış olmalıyım ki sonra döndüm kendi içime baktım. Åžu yaÅŸama iÅŸini beceremeyeceÄŸim galiba. Dönüp dönüp duruyorum aynı noktada, döndükçe hırçınlaşıyorum. Ah ne özeniyorum bir bilseniz susanlara, ama böyle susmuÅŸ gibi yapmayıp harbiden susabilenlere… Konuyu öteleyenlere, her ne olursa olsun yoluna devam edebilenlere… Kendime bakıyorum, çok çok bir an susabiliyorum.

"Zulme sessiz kalan bir gün zulme uÄŸrar, haksızlığa karşı durmak insanın onurudur..." diyen YaÅŸar Kemal’in kitaplarıyla büyüyünce düstur bildim bunları. Bir haksızlık görünce itiraz ettim, istedim ki karşıdaki yapılanın yanlış olduÄŸunu bilsin, yanlışını görüyor olduÄŸumu da bilsin. Çünkü görülmediÄŸini fark edince aynılarını tekrarlamaya devam eder. Üstelik ÅŸiddetini artırır ve düstursuzca da arsızlaşır. Ki öyle de oldu… 

ArsızlaÅŸtığını görünce de sığamaz oldum kabıma… Sığamıyorum. Kendi içimizde, çevremizde dahi saÄŸlayamayacaksak adaleti, ne anlamı vardı ki bunca doÄŸru bildiklerimizin, mücadelenin ve nicesinin? 

DüÅŸüncelerimden sıyrılınca yine dikkat kesildim aya. Yukarı çıktıkça rengi açıldı, alıştığımız sarı renge döndü. O tepeye çıkarken havadaki pus azaldı, fark ettim ki zihnimdeki de… Kırmızımsı, ateÅŸ gibi doÄŸmuÅŸtu ve yukarı çıktıkça rengi açılmıştı. BaÅŸka bir ders vermek istiyor gibiydi… Yukarı çıkabilmen için içindeki yangını söndürmen lazım. 

Zihnimdeki berraklaÅŸtıkça yaÅŸadığım baÅŸkaca çatışmaları da gördüm. Peki tüm haksızlıklara susan, görmez mi olanları? GördüÄŸünde ne için susar? Karşı gelmediÄŸi için mi, karşı gelmekten vazgeçtiÄŸi için mi yoksa yorulduÄŸu için mi? Anlasam belki ben de susturabilirdim kendimi… Ama anlayamıyorum, bunun yolunu en azından ÅŸimdilik bilmiyorum. 

Sosyal Medyada PaylaÅŸ: