|blog|

Çok çocuklu aileye sonrada katılan kardeÅŸseniz biliyor olmalısınız ki, size ait çok az eÅŸya vardır. Kullandığınız eÅŸyalar bir önceki çocuktan saklananlardır. Size özel bir ÅŸey alınacağı zaman onun bir baÅŸka kıymeti olurdu. Saat de benim için öyle olmuÅŸtu. 

Okula baÅŸlayacağım dönemde, bir cumartesi sabahı babam beni çarşıya götüreceÄŸini söylemiÅŸti. Nasıl heyecanlanmıştım! Çarşı demek, yeni bir ÅŸeyler almak ve gezmek demekti. 

GöbeÄŸimi(!) sıkan -çünkü zayıf ablamlardan kalan- kahverengi kadife pantolonu giymiÅŸtim. Üzerime bir mont geçirmiÅŸim. Saçımı  ise babam her zamanki gibi olabildiÄŸince yandan ayırarak taramış ve kulaklarımın arkasına tıkıştırmıştı. Taramanın etkisiyle kıvırcık olan saçlar dalgalı hale geliyordu. Ancak yeteri kadar düz olmayınca, küçük kulaklarımın ardında zor duruyorlardı. Biraz söylense de olduÄŸu kadar yaptı ve bıraktı. Artık hazırdık. 

Elimden tuttu ve dışarı çıktık. Otobüs durağına giderken saatin önemini kendince anlattı. Kurallara uygun hareket etmek, gidilecek yere vaktinde gitmek, saate göre planlama yapmak ve nicesini anlattı. O gün ne kadarını anladım bilmiyorum ama çok bir ÅŸey söylemediÄŸimi hatırlıyorum. Otobüse bindiÄŸimizde ise sessizdik, baÅŸka yolcuları rahatsız etmemek gerekirdi. 

Kırk dakika boyunca etrafa hayran hayran baktım, yeni bir ÅŸey alınacak olmasının ve ÅŸu an geziyor olmanın heyecanı vardı. Ancak babamın anlattıkları da kafama pek yatmamıştı. Nasıl desem, biraz sıkıcı ÅŸeylerdi…

Otobüsten indiÄŸimizde kalabalığa karıştık. GideceÄŸimiz yolu biliyordu babam, o yüzden seri adımlar atıyorduk. Kaybolurum diye yine elimden tutmuÅŸtu. Ancak seri adımlar atınca, haliyle biraz gerisinde kalıyordum. Kalabalığın etkisiyle de etrafa rahat rahat bakamıyordum. KoÅŸtur koÅŸtur  bir halde sadece düÅŸmemeye çabalıyordum. 

Tek gördüÄŸüm bacaklardı. Önde babamın bacağı ve etrafta baÅŸkaca bacaklar… Bazen bacaklar arasındaki arabaları, baÅŸka insanları ve dükkanları görüyordum. 

Büyük yoldan karşıya geçtik önce, ardından ince uzun bir handan geçtik. Hangi hana girdiÄŸimizi kokusundan anladım ve handan çıkana kadar nefesimi tuttum. Balık pazarıydı tabii ki… Neyseki çok uzun sürmedi ve çıktık. Küçük bir yoldan karşıya geçtik bu kez ve sonra kendimizi yine uzun bir handa bulduk. Burası daha çok çanta, takı, kitap satılan bir yere benziyordu. Han çıkışı sola döndük ve ilerledik. Daha sonra tekrar bir hana girdik. DiÄŸer hanlara göre burası çok sakindi. Buraya girince babamın adımları yavaÅŸladı. Demek ki saatçi buralardaydı. 

Bir tabelaya uzun baktı, sesli de okudu. Emin olduktan sonra kapıyı açtığı anda dükkanı “Selamun Aleyküm” ile doldurdu. Saatçi tezgahın ardından bize döndü ve babamın selamını aldı. Babam konuÅŸmayı sürdürürken ben dükkanın büyüsüne dalmıştım. Onlarca tik tak sesi, kasvetli küçücük bir dükkan… O kasvete raÄŸmen ortamın yumuÅŸak olduÄŸunu hatırlıyorum.

Babamın omuzuma dokunmasıyla ortamın büyüsünden sıyrılıp Saatçi Amcaya dönmüÅŸtüm. Bana iki saat alınacakmış, biri koluma biri de baÅŸ ucuma… Çocuk kol saatlerinde çok bir seçenek yoktu. Ama olanlar içinde birini görür görmez sevmiÅŸtim. Pastel su yeÅŸili bir kordonu vardı. Saat çerçevesi fosforlu turuncuydu ve dahası içinde tik takla hareket eden bir dinozor vardı. Bu mükemmeldi! 

Kol saatinin sevincine dalınca baÅŸ ucuna alınacak saatin seçimini babama bırakmıştım. Zaten o konu çok ilgimi çekmemiÅŸti, alarmlı bir saat olması çok hoÅŸuma gitmemiÅŸti. Åžu çılgınca titreyen ve üzerine dokununca susan alarmlı saatlerden birini seçmiÅŸti babam. 

Ve iÅŸte zaman kavramı o gün girmiÅŸti hayatıma. Büyümenin saati… Daha da net olarak okulun ilk günü o alarmlı saatin çalmasıyla bir ÅŸeyler netleÅŸmeye baÅŸlamıştı. 

Erken kalkmam gereken bir gün, yetiÅŸmem gereken okul, zamanında yapmam gereken ödevler, geç kalmamam gereken dersler ve nicesi vardı. Bununla birlikte ders saati, teneffüs saati, oyun saati ve çeÅŸitli saat dilimleri de dahil olmuÅŸtu zihnime. Ä°lkokul, ortaokul, lise, üniversite, iÅŸ… Zaman mevhumu farklı bir evreye giriyormuÅŸ gibi, her adımda farklı bir saat alındı bana. Åžu an geçmiÅŸten bugüne bakıyorum da… Daima yetiÅŸmem gereken ve aynı zamanda daima geç kaldığım bir ÅŸeyler var. Ä°ÅŸin kötüsü yıllar geçtikçe geç kalınanlar daha fazlalaşıyordu. 

Sol bileÄŸimdeki bu tik tak iÅŸleri kolaylaÅŸtırdı mı yoksa zorlaÅŸtırdı mı bilmiyorum. Fakat ben hiçbir zaman olmam gereken anda olmadığımı hissettim. Zamanın ya çok gerisindeydim ya çok ilerisinde… Ahenkle ilerleyemedim.  

Bu hep böyle deÄŸildi tabii ki… Anlaşıldığımı, doÄŸru zamanda olduÄŸum, kendimi kendim gibi hissettiÄŸim ve kök salmaya baÅŸladığım bir dönem yaÅŸadım. Sol bileÄŸimdeki tik taklar ağırlık yapmıyordu, nedenim vardı. Zamanda ilerlemek ve günü yaÅŸamak için hiç olmadığım kadar güçlüydüm. Ancak bu da bir süre sürdü. Sonra her zamanki olan oldu ve bozuldu her ÅŸey… Bir gün en sevdiÄŸimi kaybettim ve iÅŸler tersine döndü. 

Kaybın acısı geçmezmiÅŸ, sadece ÅŸekil deÄŸiÅŸtirirmiÅŸ. Kayba alışmak, yokluÄŸuna alışmak ve sonra hayatına etkilerine alışmak gibi çeÅŸitli evreleri varmış. ÖÄŸrenmek gerekti. Zamanla…

Sonuçta yine olmam gereken zamanda deÄŸildim. Yine yetiÅŸmem gereken çok ÅŸey vardı ve giderek artıyordu. Yine savruluyordum. Kolumdaki tik takların ağırlığı yine hissediliyordu. Belki baÅŸka türlü yaÅŸamayı görmemiÅŸ olsaydım, eskiye dönmek canımı bu kadar acıtmazdı. Büyümenin saatini o an daha baÅŸkaca hissetmiÅŸtim. 

Koluma saatin ilk takıldığı ana dönüp, o saati hiç takmamayı ve bu olanları hiç yaÅŸamamayı diledim. Çünkü bir gün en sevdiÄŸimi kaybettim ve ben neye üzülsem ona aÄŸladım.

Sosyal Medyada PaylaÅŸ: