|blog|

Hava buz gibi, otobüs hınca hınç doluydu. Oturduğum koltuktan dışarıya bakmak istedim ama cam buharlanmış dışarı gözükmez olmuştu. Yansıyan aksime bakarken, aklıma yine pencereden dışarıya baktığım bir gün geldi;
Buharlı camda, uçağın ufak camından kalkışı bekleyen genç bir kadın…
Uçağın kalkmasını bekliyordu ki, ışıklar sönsün…
Işıkların sönmesini bekliyordum çünkü ağladığımı kimse görmemeliydi. Karanlığın ardına saklayacaktım gözyaşlarımı...
Apansız bir hoşça kaldan sonra beni terk etmişti.
Hiç unutmam o gün deli gibi yağmur yağıyordu. Yılları birlikte devirmemiştik onunla, ama ruhuma dokunmuş, bana iyi gelmişti, ‘o diğerleri gibi değil’di! Ruh eşini gördüğünde tanırmış ya insan, bu “doğru” dersin; işte o benim için kesinlikle doğruydu!
Ağır gelen buydu, kabullenmek… Yanılmıştım!
Uçakta ışıklar sönene kadar bekledim; ışıklar söndü, neyse ki yan koltuk boştu.
Uçak indiğinde, tüm yaşananları o şehirde bırakmış olmanın rahatlığı vardı.
Yürüyor, uzaklaşıyor olmanın rahatlığı…
Kalmak mı zor, gitmek mi? Bence kalmak daha zordur. Kaldığın yer, hatırlatacak çok şey barındırır.
Giden değildim ama kalan da olmamıştım.
Hiç görmedim onu bir daha, görmeye de çalışmadım…
Hiç okumayacağı şeyler yazdım ona. Sinir krizleri geçirdim odamda defalarca.
Bazen onu düşünürken gülümser bulup kızdım kendime…
Her şey ne kadar da boş geliyordu artık. Bir zamanlar kılı kırk yaran aklım, şimdi birçok ayrıntıyı hatırlamaz olmuştu. Doğru falan değildi o, doğruyu andıran kocaman bir yanlıştı!
Kocaman bir yalan/cı!
Ne tuhaf! Acı acı gülümsüyordum, o genç kadına dışardan bakarken, şimdi!
Derken birinin beni dürtmesiyle kendime geldim, arkadaşım; “Durağa geldik hadi inmiyor muyuz?” diye sordu.
Otobüsten inip arkadaşımla vedalaştıktan sonra gökyüzünde bir uçak gördüm, gülümseye başladım.
Bir oh çektim içimden, geçmişti artık, bitmişti!
Kutladım kendimi; geride bırakabildiğim için, güçlü kalabildiğim için ve küsmediğim için hayata.
İyi ki bugündeydim.
Öyle ya! Doğru olmayan için kafa yormaya gerek yoktu!
Yanımda olmak isteyenler yanımdaydı, istemeyen kendi yoluna gidebilirdi.
Tüm kalbimle gerçekten doğru olanla karşılaşmayı dilemeye başlamıştım…

Küçük bir film önerisi: Deja Vu :)

Sosyal Medyada Paylaş: