|blog|

“Karanfil kokuyor cigaram cigaram,

Dağlarına bahar gelmiş memleketimin…”

Gözlerim kapalı halde radyodan yükselen sese dalıp gitti aklım. Dışarı çıkmayı da burada oturmayı da düşünmemiştim, yataktan kalktığım halimle işte bu kahvaltı salonunun bahçesinde oturuyorum. Dışarı çıkmanın bir adabı var derdi babam. Eşofmanla çıkamazsın mesela. Ee ne de olsa eski adam, bir beyefendi ve bir hanımefendi gibi görünmelisin ele güne karşı. Her daim! 

Şu halimi görse suratını asar, huysuzca söylenirdi muhtemel… O halini hayal ettim, gözüm kapalı sırıttım. Sabahın 8’i, tam karşıdan denizin kokusu ile mis gibi güneşli bir hava var ve ben hayatımda ilk defa bu kadar umarsızım. Karşımda bir karartı oluştu. Gözlerimi kısar halde yavaşça açtım. Salon sahibi Enver Abi karşımda dikiliyordu. “Çay isten mi?” derken çayı çoktan masaya bıraktı. Bu aslında çay getirdim, iç de biraz sohbet edelim demekti. Gülerek “İsterim.” dedim. Karşımdaki sandalyeye bana yan duracak şekilde oturdu. “Bugün biraz…” durdu ve yandan beni süzdüğünü fark ettim. “…değişiksin!” dedi. “İlahi Enver Abi, şimdi iyi mi laf ettin kötü mü belli değil. Sen daha değişiksin.” dedim. 

Güler halde çayını içmeye başladı. 

Ağzımı açtım. 

“Bugün farklı kalktım be abi. İlk defa olmak istediğim gibiyim. Bir kaygım yok. Şu halim belki birazdan geçer zararı yok. Bu hissi yaşadım ya o da yetti. Kendimi hissettim. Hatalıyım, kusurluyum. Ama insanım. Hatadan kaçtıkça olmadık hatalar yaptım, kusursuz olmaya çalıştıkça türlü kusurlarım oldu, tam kendimden memnunken kendimi kaybettim. Özetle insanca hatalarımı kendime dert edindim ve bu uğurda mutsuz oldum. Bak bu günüme, dünkü aklıma göre birçok yanlışım var. Ziyanı yok… İnsan olmaya çalışırken insanlıktan uzaklaştım, yoruldum. Çok yorgunum be abi, hani gelsen şu an sıksan omuzlarımı sanki tuzla buz olacak kemiklerim. Öylesine eskimiş hissediyorum kendimi. Hiç mi sevmedim ben gerçekten kendimi bu zamana kadar? Bir kez olsun kendim için yapmadım mı bir şey? İyice düşünüyorum, tüm hayatımı gözden geçiriyorum.  Onca şeyi gerçekten yapmak istediğim için mi yoksa birileri ya da koşullar zorladığı için mi yaptım? Kim bilir… Ama bak, bugün farklı! Bugün yapmadım her zamanki şeyleri ve buraya geldim. Sen de fark ettin sahi değişikliği… Değişmek istiyorum Enver Abi, bu kez kendim için sadece kendim…” ve kapattım ağzımı. Tüm bunları sesli söyleseydim yüksek ihtimal Enver Abi şaşakalırdı. İçimde kaldı yine kelimeler. Boğazımda düğüm oldu. Bu anın beni etkilemesine ve bu güzel günü bozmasına engel olmak istemedim. Dağıttım kara bulutları, güneşe odaklandım. 

Bir gün olsun ailemi, işimi, yakınlarımı, tanımadığım insanları, kaygılarımı, kuralları, ideallerimi, girmeye zorla(n)dığım kalıbı düşünmek istemedim. Düşünmek istemedim bir şeyi. Sadece güneşi, ayağımın altındaki çimeni, uzaktan gelen denizin kokusunu düşünmek istedim. Şu an tek derdim, güneşin gözlerimi kısarak bakmama sebep olması olsun istedim. Ha bir de soğuyan çayım… 

Dünya dönüyor, mevsimler değişiyor, bahar geliyor… Tüm mevsimlerin ayrıdır havası ama baharın bir başkadır. Bak yine güzel geldi bana. Kim bilir belki her şey çok güzel olur. İçimde filizlenen güzel duygularla aklıma Yaşar Kemal geldi. İnsanlığın en güzel sözcüğü olan umudu dilimize kattığı için andım onu çok derinden… Umut sen ne güzel şeysin! 

Sosyal Medyada Paylaş: