|blog|

“Anne!”

Duysaydı birileri sesimi, dağlardı yüksek ihtimal ciğerini. Bir de gören olsaydı beni, bir kelimeyle nasıl dağıldığıma şahit olurdu. Bir dört duvar bir de ben vardık odada. Dört duvara da ayrı ayrı çarptı haykırışım. İncecik yankılandığından eminim. Kontrolümü yitirdiğimi kelimeyi tekrar ve tekrar ettiğimde anladım. “Yenildim.” diye de ekledim. Haykırırken ciğerimin oyulduğuna yemin edebilirim. Göğsümün tam da ortası niye sızlasın yoksa? 

“Çaresiz kaldım anne, yolsuz kaldım.” 

Küçükken benden çok umutlu olduğunu söylerdin. Büyüyecek ve çok güzel yerlere gelecek diye. Çıkamıyorum bu bataktan anne. Yanına gelsem, dizinde ağlasam sanki her şey geçecek gibi. 

Çıkmıyor kelimeler ağzımdan, sese dönüşen sadece sen oluyorsun. “Anne” diye haykırıyorum. İçimde kopan fırtınaları bir bir anlatmak isterdim. Keşke biraz güçlü olsaydın da anlatabilseydim. Oysa biliyorum kahrolursun. Öyle çok ihtiyacım var ki “yanındayım, sen dik dur düzelecek her şey” demene. Tüm tezatlık burada başlıyor, bana hiç böyle şeyler demedin anne. Sana hiç kendimi güçsüz göstermediğim için mi umutluydun benden? Yoksa gerçekten güçlü müydüm ya da aslında güçsüz olduğumu bildiğin için geleceğime dair hiç değilse umutlu mu görünmek istedin? Cevapları aramak için çok geç… Çünkü beklenen oldu, büyüdüm.

Sana anlatmadığımı başkasına da anlatmadım, anlatamıyorum anne. İçimde büyüdü koca bir yumru oldu. O yumru seni haykırırken oyuldu.

Telefonumun titremesiyle dağıldı düşüncelerim. Uzaktaydı telefon ama kalkıp ekrana bakma ihtiyacı hissetmedim.  

Böyle zamanlarda hep hissedersin. Nasıl olur bilmem ama annelerdeki hissetme teknolojisi dünyanın hiçbir yerinde yok. Arayıp sesin biraz titrek ve ürkerek nasıl olduğumu sorarsın. Kötü olsam da bunu hiç söylemedim sana. Bakmadım telefona, uzanmadı ellerim… Sesim tüm çıplaklığıyla kötü olduğumu ele verir diye. 

Kalktım, yüzümü yıkadım ve su içtim. 3 kez derin nefes aldıktan sonra sesimi kontrol ettim. Bu aşamaları pek çoğunuz yapmıştır eminim. Anneniz için olmasa bile gönlünü karartmak istemediğiniz bir sevdiğiniz için…

Telefonu aldım elime, arayan annem değilmiş. Üzüldüm mü neden hissetmedi bu kez diye? Yoksa düşüncesiyle bile beni toplarladığı için umut mu doldum bilmiyorum. 

Boşluğa bakarken az önceki halim geldi aklıma. Astral bir seyahatteymişçesine az önce oturduğum yerde hayalimi gördüm. Bu kez kaçmayacağım senden, sesini duymaya ihtiyacım var. Aramak için harekete geçerken, boğazımı temizledim. Yutkunurken bir hayli zorlandım, umudun diğer adı “anne” olmalıymış. 

Sosyal Medyada Paylaş: