|blog|

Dalgalarda kaldı aklım. Bir dalga hoyratça kabarıp suyu nasıl da devinime sokuyor. Adeta büyük bir yıkım yaratıyor. Geride kendinden küçük küçük izler bırakıyor. Köpüren sular giderek dağılıyor. Durur mu zaman, asla! Bir başkası geliyor, ben daha yüceyim dercesine, bir öncekinin yarattığı tüm izleri yutuyor. Bu kez kendi bırakıyor izlerini, bir önceki hiç var olmamış gibi… Sonra bir bakıyorum, diğerlerine nispeten daha küçüğü geliyor. Etkisi diğerlerinden farksız olmuyor nitekim. O da alaşağı ediyor bir öncekinin izlerini. 

Birbiri ardına kovalanan günlerimi düşünüyorum. Bazen dalgalar gibi bir öncekini silip atsa diyorum gelen yeni gün. Oysa su gibi bulunduğu kabın şeklini almıyor ki zaman. Ya da dalgalar gibi bir öncekini var olmamışçasına silmiyor ki. Diğerinin üzerine geliyor, ikisi de öylece duruyor. Bazen bir anıyı da gelen başka bir anı yutuyor sanıyorum. Unutuyorum gibi geliyor ama bir bakıyorum ki üst üste binmişler. Jenga oynar gibi dizilmiş ve uzamış gitmiş peşi sıra tüm zaman. Bazen gerilerde, çok gerilerde kötü şekilde konan bir jenga parçası sebep oluyor devrilmeme. Bu da nereden çıktı diyorum. Ve anlıyorum ki unutmuyor, üstüne örüyorum tüm zamanı. 

Tam da bu anlarda aslında bazı şeylerin değişmediğini görüyorum. Çevremdeki konu ve konuklar değişiyor hızla. Korkularım, kaygılarım benimle kalmış. Hiç değişmemiş. Nerede yanlış koydum o jenga parçasını da aynı şekilde tökezliyorum her defasında? Mutluluk daim değil, bunu öğreneli çok oldu. Ama mutsuzlukta daim değil. Hele ki tekrarlanan mutsuzluklar varsa işte o zaman zihin taa geriye o ilkokul yıllarına gidiyor. 

“Hatalarınızdan ders çıkarmayı öğrenmelisiniz.”

Ne basit bir öğreti değil mi? Ama 70 yaşındaki bir insan da bunun için çabalıyor, 7 yaşındaki bir ilkokul öğrencisi de. Bazen “hep aynı şey oluyor, böyleleri hep beni buluyor, tüm aksilikler beni bulur…” cümlelerini duyuyorum. İtiraf edeyim bazen de ben kullanıyorum benzerlerini. Bu cümlenin altında yatan hatamı da korkumu da görmek çok uzun sürmedi. Ancak asıl yaralayan ve oyalayan başka bir şeyi fark ettim. Bunu ancak bir soru eşliğinde ifade edebilirim. 

“Sıraladığımız nedenler aslında sonuçlarımız olabilir mi?”

Geçme satırları, dur orada. Öylesine bir soru değil o. Oku defalarca oku, sesli oku. Oku ki dağıtabilecek gücü bul gönlündeki kara dumanları…

Düşünüyorum. Şu an bulunduğum nahoş durumun sebebi aslında çok geçmişteki bir başka hatamın sonucu olabilir mi?

Bana sorarsanız en mutlu insan en az kaygılı olan, en huzurlu insan ders çıkarmasını bilen, en bilge insan da geçmişi geride bırakabilendir.  

Dedim ya dalgalarda kaldı aklım. Bir de geride bırakmakta…

Sosyal Medyada Paylaş: