|blog|

-17-18?

-Ankara. 

Alınan cevap sonrası önündeki kağıda bir şeyler karaladı muavin. Sonra başını sağa çevirdi. 

-19-20?

-Ankara.

Önce kağıda işledi sonra bir adım attı öne doğru. Yanım boştu, yüzüme bakmadan koltuk numaramı söyledi. 

 -21? 

“Aşti.” dedim.

Pek bilmeyenlerin, açık olmak gerekirse çok da sevmeyenlerin cevabı, ‘Ankara’ olur muavinin sorusuna. Oysa yerleşik sayılabileceklerin ve sevenlerin tercihidir ‘Aşti’ demek. 

Görmeden sevmiştim Ankara’yı. Daha çok küçükken ne olacaksın sorularına verdiğim yanıtlar her defasında değişse de nerede okuyacağım hep belliydi. Bahsi geçen yerde, Ankara’da olacaktım. Aksi düşünülemezdi ve öyle de oldu. 

Çevremdekiler pek anlam vermezdi Ankara’yı seviyor olmama. Oysa bir şehrin sokaklarını seversiniz, havasını seversiniz, içindekileri seversiniz ve anılarınızı seversiniz. Büyütür Ankara sizi… Hiç fark etmeden yapar bunu üstelik. Bir anda koca adam, koca kadın olmuş gibi hissedersiniz. Kurt kapanı değildir İstanbul gibi. Çetrefilli yollardan geçmene gerek kalmadan öğretir sana hayatın acı gerçeklerini. Olur da yollar çatallaşır ve ne yapacağını bilemezsen dahi hissedersin, Ankara’nın bir eli hep sırtındadır. İstanbul’u yenebileceğini düşünür insanoğlu, oysa Ankara’ya ayak uydurur ve bir parçası olursunuz. 

Aklım Ankara’dayken, otobüsün epey hızlanıp otobana çıktığını camdan içeri süzülen ve hızla gelip geçen yollardaki ışıklardan fark ettim. Yolda olmak adına şahane süslü bir edebi cümle kurmak istedim. Ancak sadece derin ve coşkulu bir özgürlük hissiyle yetindim. Dönemeçli bir yerden geçiyorduk. İki yanımızda yüce ve Yaşar Kemal’in müthiş anlatımıyla mor dağlar sıralanıyordu. Biraz büyükçe bir dönemeci daha aşınca epey yukarıda olduğumuzu fark ettim. Bizi iki yandan kollayan dağları geride bırakırken artık inişe doğru gidiyorduk ve hemen aşağıda beliren ışıkları fark ettim. Bir ateşböceği sürüsüydü adeta uzaktan bakınca. Oysa koca bir şehirdi karşımda. Işıklar kıpırtı halindeydi, bu görüntü bana her zaman şehrin nefes aldığını hissettirmiştir. Yanıp sönen her ışıkta kim bilir hangi acılar, hangi hüzünler, hangi mutluluklar pay ediliyordu. Benzer manzarayı ilk defa Ankara’da sevmiştim. Manzara derken doğadan söz etmiyorum. Karanlıklar içinde şehrin yanıp sönen ışıklarından bahsediyorum. Ankara’da müthiş doğa manzaralarına denk gelmezsiniz. Binaları görürsünüz, oralardaki yaşanmışlıkları ve insan manzaralarını seyre dalarsınız. 

"İstanbul'un manzarası çok güzel ama Ankara'da hep binalar var, gel şöyle manzaraya bakarak oturalım bir iki bir şeyler içelim diyemiyorsun. O yüzden hep insanların gözlerinin içine bakmak zorundasın. Ben en iyi arkadaşlarımı Ankara'da edindim." diyen yazar sanıyorum bu konuya dem vurmuştu. 

Ve bir şehre bakarken uzaklardan, kendi gençliğinizi görürseniz o şehirle aranızdaki bağı koparamazsınız. Ankara’ya bakınca gençliğimdeki hoyratlığımı, asiliğimi, yanlışlarımı ve kusurlarımla kendimi görüyordum. Ne hızla geçmiş yıllar ve ne çok değişmişim. Şimdilerde de mükemmel olduğum söylenemez ama hayat tam da böyle değil midir? Yekta Kopan’ın dediği gibi “İnsanın kendi labirentinden çıkmasına yardım edecek bir harita yoktu ki dünyada.” 

Yüzümde bir tebessüm oluştu. Göz kapaklarım ağırlaşırken kendimi daha iyi hissettiğimi fark ettim. Yolda olmak hep iyi gelmiştir.

Sosyal Medyada Paylaş: