|blog|

Nasıl başlarsam öyle gidecekti. Güne, haftaya ve işte koca yıla nasıl başlarsam öyle gidecekti. Umut dolu olmalıyım, mutlu olmalıyım, kararlılıkla girmeliyim yıla. Yeni bir başlangıç için değil, kendime yeni şanslar tanımak için iyi girmeliyim. Hedeflerimi yazmalıyım, dileklerimi sıralamalıyım. İnci gibi işlemeliyim hedeflerimi, kaderimi yazar gibi. Öyle kısa kısa değil, tüm yönleriyle tasvir etmeliyim. Bitirdiğimde kelimelerimi umut dolmalıyım ve gözlerim ışıl ışıl girmeliyim yeni yıla. 

Fakat eskidendi tüm bunlar ve çocuklukta kaldı. 

“Kendine yük etme yaşadıklarını. aynı zamanda yaşadıklarından da çekinme.” demişti biri. Hiç anlamamıştım o zaman ne demek istediğini. Zaten insan yaşamadan, hissetmeden anlayamıyormuş. Hiç anlamamayı dilerdim, hiç yaşamamayı isterdim. 

Mutlu sonlara inandırılarak büyüdüm ben. Kötülerin cezalandırıldığı, iyilerin hakettiği değeri bulduğu, sabredenlerin mutlak kazandığı, hiçbir yanlışın cezasız kalmadığı ve asla yalnız kalınmayacağı bir dünyaya inanarak büyümekten bahsediyorum. Ailemi üzmezsem, yanlış bir şey yapmazsam, çalışkan öğrenci olursam nihayetinde ama nihayetinde sonsuz güzelliklere erişecektim. Mesela içi abur cubur dolu bir karavanım olacaktı ve onunla sonsuz güzellikteki yolculuklara çıkacaktım. Böyle bir dünyanın olmadığını ne zaman fark ettim bilmiyorum. “Bu önceleri çok uysaldı, zamanla asileşti.” benim için bu sözlerin dile getirilmesiyle aynı zamana denk geldiğini düşünüyorum. Pek çoğunuzda benim gibi ya da benzer şekilde büyütüldü biliyorum. 

Hatırlamak için yavaşlıyor, unutmak için hızlanıyorum. Şimdilerde ise çakılmak istiyorum tam da bu ana. Keyif aldığımdan değil, ne geçmişi düşünüp ahlanmak istiyorum ne de geleceğin bilinmezliğine sürüklenmek. Öylece kalsam zamanda ve hiçbir şey düşünmesem… Bak yeni yıldan bunu dilerim işte. Asıl beklentim ise kendimi sevmeyi öğrenmek. 

Kusursuz değilim ve olmayacağım. 

Dosdoğru hedeflerime ulaşabilir miyim? Bilmiyorum. 

Hatalarımdan ders çıkarmış olarak yoluma devam edebilir miyim? Hayatın ne göstereceğini bilemiyor ki insan!

Dahası kendime inanıyor ve sınırlarımı biliyor muyum? Açıkçası emin değilim. 

Bu kadar bilinmezlikle nasıl başa çıkarım? İşte bunu biliyorum. Eğer kendimi yeteri(!) kadar seversem o zaman hayatı kucaklayabilirim. Hatalarımla baş edebilirim. Kendime yük etmem yaşadıklarımı. Belki de durum değişmez ama en azından kendime karşı dürüst olabilirim. Bu gerçekten her şeye değer. 

Kabul, külkedisindeki mutlu sonsuzluktan ziyade Peri Anne cezbetmişti. Belki ansızın gözlerimi mucizelere açmayacağım. Ama adım adım sevmeyi öğrenebilirim kendimi. Zamanla daha iyi olabilir her şey. Hayat muğlak, geçmiş tam arkada, önümde gelecek oysa ben bu anda kendimle olmak istiyorum. Bilirsiniz, umut insanı mutlu eder. Deniz kızlarına inanan bir neslin çocuklarıyız biz ne de olsa…

Kendinizi ve hayatınızı olduğu gibi kucakladığınız bir yıl olması temennisiyle… Mutlu seneler!

Sosyal Medyada Paylaş: