|blog|

Anladım anladım. Korkak insan sevmiyorum ben. Aman başıma bir iş gelmesin de dünya yansın yahu diyene katlanamıyorum. Öyleleri var ki yanında bir kadına tecavüz etseler, kapısını kapatıp televizyon açacak türden. E sonuç olarak, onlara saygı da duyamıyorum. Yeri gelince onun sesi olmak için çabalamaktan da geri durmak istiyorum. Çünkü apaçık bencillik bu! Ha bu arada, içimden geçen düşünceler dışımdan da belli oluyor. Yani onlara karşı tepkimi ister istemez belli ediyorum. Belki bir zaman gelecek onlara dahi saygı duymayı öğrenebilirim ama şu sıralar bunu başaramadığım bir gerçek! Varsın onlar da bana saygı duymasın, hatta özellikle duymasın rica ediyorum. 

Sorumluluğu yalnızca başarılı durumlarda “ben yaptım” demek sanan insana da tahammülüm hiç yok. İşler sarpa sarınca suçu atacak bir kurban arayışında olan biri gördüğümde kesinlikle midemin bulandığını söyleyebilirim. Ne derseniz deyin, bu tip durumlarda ben bu şekilde davranıp sırtımı dönüp gidemem. Sorumluluk almak demeyi sadece başarıların takdir edilmesinden ibaret sananlar sözüm size! Mertçe kötü durumlarda da karşı duramayacaksanız o işe kalkışmayacaksınız. Başarıyı sadece iyi durumlarda alkış toplamak ya da sırtın sıvazlanması sanıyorsanız, bırakın sizin yerine yapacak insanlar elbette çıkacaktır. 

Tamam sakinim şimdi. Ama yahu gerçekten dürüstçe var olamayan insanlar yok mu? Hah işte ifrit oluyorum arkadaş. İş yerini bir düşman bellercesine davrananlar, ekmek kazandıkları yere zarar verenler, keyfi davranıp ama her şeyi eksiksiz bekleyenler, işini düzgün yapmayıp maaşını zamanında isteyenler… Sözüm size, tam bir emek emicisiniz! 

Bir emek emiciyi gözlerinden tanırsınız. Doğrudan bakamazlar gözlerinize. Tedirgin hava hakimdir, hatta tedirginlik çıkmayan pas lekesi gibi üzerlerine yapışmıştır. Odaklanmak onlar için eziyettir. Biraz odaklansalar üreteceklerdir çünkü. Dememiş miydi İbn-i Haldun “İnsan beyni değirmen taşına benzer. İçine yeni bir şeyler atamazsanız, kendi kendini öğütür durur.” Ama onların derdi sadece sözde çok çalıştıklarını ima ederek sürekli artan bir gelir ihtiyacıdır. Ne için hem de biliyor musunuz? Yan gelip yatmak için… Bu durumun emek gösteren çalışma arkadaşlarına verecekleri zararı da pek umursamazlar. Oysa bir fabrikanın bacasını tüttüren ortak çalışmanın sonucuydu. Biri işini savsaklayıp o bacanın tütmesine engel oluyorsa bundan o fabrika altında bulunan herkes, onları aileleri ve niceleri olumsuz etkilenecektir. Yahu bunu bile yok sayıyor o emek emiciler! 

Sert koşullarda çalışmaya susamış, üretmek için bir el bekleyen niceleri var oysaki! 

Derin derin nefes alsam iyi olacak… Zira yine duygularım coştu ve daha fazla uzatmadan sakinliğimi korumalıyım. Neydi şu taktik… Biri sinirlerinizi bozduğu zaman onu bir yavru kedi gibi görmeye çalışın… İşte şu uzmanlarda bilmiyor mu yahu bazen attı mı şalter bırakın yavru kediyi karşıdaki aslan olsa kaç yazar! Haksızlık yahu bu… Birileri emek gösterirken ya da yardım eli uzatırken diğer kısmın korkak davranıp iyi niyeti suistimal etmesine dayanamıyorum. Diyeceksiniz ki e başka örneklerde var, bilmem ne! Bırakın bahaneleri. Olayın iç yüzü, aynaya baktığınızda ne gördüğünüzdür. Gerçekten kendinize dürüst olabiliyor musunuz? Gerçekten gözlerinizin ta içine bakabiliyor musun? Yıllar içinde nasıl da körelmiş iyi duygularınız gördünüz mü? Ufacık şeylerden mutlu olmayı unutmuş, bir insan nasıl mutlu edilir onu da unutmuşsunuz gördünüz mü? Çıkar gütmeden birine iyilik yapmayı tamamen bırakmışsınız farkında mısınız? Değişmişsiniz epey, fakat tüm iyi yanlarınızdan uzaklaşarak değişmişsiniz fark ettiniz mi? Ya umut… Umudunuza ne olmuş? Kör bir kuyuya umutlarını atmış, üzerine kilolarca çimento döküpte sonra o kuyunun yerini dahi unutmuş gibisiniz… Yapmayın, nolur var olmaktan korkmayın! 

Ah şu umut ne çılgın şey… Bak yine filizlendi ruhumda, katmerlenmiş kederimle birlikte… Ben değişime inanıyorum. Aslında bunu yürekten diliyorum. İnsanların değişebileceklerine ve bir ayçiçeği nasıl güneşe dönüyorsa yüzünü, bu insanların da iyiye yönelebileceklerine inanıyorum. Olmaz mı dersiniz?

***

Dedi ve tekrar sözlerine devam etmek için ağzını açtı ama devamını getiremedi. Az önceki an silinmişti tümden zihninden. Gözleri hem boşluğa bakar gibiydi hem de kederden nemlenmiş ama umut kırıntılarıyla ışıl ışıl bakıyordu. Şu an dondurulmuş bir video ekranı gibi dursa da az önce etrafa salyalarını döke saça sarf etmişti bu cümlelerini… Bir o yana dönmüş devam etmişti sözlerine, bir bu yana… Açık unutulmuş radyo gibiydi anlayacağınız. Kim bilir hangi olay geçmişin tüm acılarının anahtarı olmuştu da bu haldeydi. Mahallenin delisi diyorlar ona ama bana sorarsanız halt etmişler. Cümlelere bakar mısınız? Hepimizden akıllı. Kimse neden bu hale geldi de sokaklara düştü bilmez, ama kimseye zararı olmayan biridir İrfan Abi. Sadece iyiliği dokunur herkese şu haliyle bile, arada bir canı sıkkın olunca çok çok böyle bağırarak konuşur hepsi bu. Biraz sakinlediğini hissedince usulca adım atmaya başladım yanına doğru. Yaklaştığımı fark edince bir tepki vermedi. Koluna dokundum, gözlerime baktı. Az önce sarf ettiği cümlelerle bakışları içime içime işliyordu, ne gözümü kaçırabildim ne de etkilenmeden durabildim. 

Tutundu koluma, epey yorulmuş gibiydi. Anlık bir duraksamadan sonra muzır gözlerle döndü “Çorba içelim mi?” dedi. Az önce yaşananlar gerçekten tümden uçmuştu zihninden. “İçelim İrfan Abi ben de o yüzden geldim.” dedim hiç bozuntuya vermeden.  

Usulca ilerlerken henüz havada asılı duran cümleleri birinin alnına isabet etti mi acaba diye düşünmeden duramıyordum.

Sosyal Medyada Paylaş: