|blog|

Günün önemine ithafen size Arif Keskiner’den dinlediğimiz bir anıyı anlatmak istiyoruz. Bu anıyı ona Vera anlatmış.

Bir gün Nazım sürgünde iken Vera’ya Paris’e gitme fikrinden söz eder. “Orada Türk dostlarımız var, seni onlarla tanıştıracağım, Paris’i gezeceğiz.” diyerek Paris’e gitme durumunu sık sık dile getirmeye başlar. Gel zaman git zaman… Nazım, Paris’e gitmek için bir türlü harekete geçmez. Vera’da umudunu keser, sanırım gidemeyeceğiz diye…

Bir gün Nazım eve gelir ve Vera’nın önüne Paris biletlerini bırakır. Vera mutludur, hızlıca valizleri hazırlama girişir. Ancak Nazım’dan “Sadece kabanını al, her şeyi oradan alacağız.” cevabı gelir. Mutlu bir şekilde Paris’e varırlar, gezerler, Abidin Dino ve başkaca dostlarla bir araya gelirler. Ancak dönüşte gece yatmak için odaya gittiklerinde Nazım her zaman yattığı tarafta yatmak istemez. Vera’ya bu gecelik yer değişikliği teklif eder. Vera anlamaz durumu ama kabul eder. Fakat Nazım’ın bir türlü uyumadığını fark eder, durumu kavrayınca uyumuş gibi yapar. Ardından Nazım hemen başucunda duran telefona uzanır ve bir numara çevirir. Nazım’ın sadece birkaç cümle kurduğunu fark eder, sonra sessizliğe bürünür ama telefonu kapatmaz.

Meğer o gece Nazım, Vera’nın uyuduğunu düşünükten sonra Abidin Dino’yu aramış. “Abidin, ben Nazım. Vera uyuyor, çok konuşamayacağım. Türkçe’yi çok özledim, lütfen sen konuş, ben dinleyeceğim.”

O gece sabaha kadar Abidin Dino’nun telefonda Nazım’a Türkçe bir şeyler anlattığını Vera da sonradan öğrenir.

Ve bugün onun doğum günü... İyi ki doğmuş Nazım Hikmet!

Sosyal Medyada Paylaş: