|blog|

Geçtiğimiz gün zihnimdeki birtakım konuları alt üst eden bir bilgi öğrendim. O içinde ya da etrafında yürüyüşler yaptığımız, ailecek toplanıp pikniğe gittiğimiz ormanların büyük bir kısmı aslında henüz orman değil, birer ağaç tarlalarıymış. 

Bir yere orman diyebilmek için uzun uzun yılların geçmesi, kimi ağaçların ‘kendiliğinden’ ölmesi ve kimi ağaçların da ‘kendiliğinden’ var olması gerekiyormuş. E tabi bununla birlikte hatrı sayılır miktarda bitki ve hayvan türlerini barındırması gerekiyormuş. En kolay yoldan bir yerin orman mı yoksa ağaç tarlası mı olup olmadığını da anlamak için de orada ağaçkakan olup olmadığına bakmak gerekirmiş. Hal böyle olunca yanan ya da yok edilen ormanlara daha bir acıdım. Sadece ağaç dikince ya da ağaçlar büyüyünce orman olmuyormuş, aradan çok ciddi zaman geçmesi gerekiyormuş. Zamanla, büyük bir sabırla ve emekle ağaç tarlaları birer ormana dönüşüyormuş. Bunu öğrenmek beni derinden etkiledi. Neden mi? 

Bir korkunç dönemdeyiz ki sorma! 

Hep bekliyoruz. Sınava çalışmadan geçmeyi, ansızın bir yerden gelen miras ile o çok istenen yazlığa kavuşmayı,  hep kazanıp hiç kaybetmemeyi, yiyip yiyip kilo almamayı, tüm güzelliklerin oturduğumuz yerden bizi bulmasını, en çok da mucizeleri bekliyoruz. Hayallerimiz öyle ansızın oluversin istiyoruz. Kötülük yoktu başlangıçta ama sonra iletişim kurmadan anlaşılmayı da istedik, çabalamadan kolay yoldan para kazanmayı da istedik, tüm istediklerimiz olsun, hem de hemen olsun istedik. Olmadıkça mutsuz olduk. Hayallerimizi gerçekleştirip listemizdekilere yapıldı işareti koymak varken, vazgeçilmek durumunda kalınan hayallere odaklandık. 

Peki ya emek? Bir şeyler ters giderken en çok da emekten çaldık. Bu çağ bize, zamanın çok mühim olduğunu ve her ne yapıyorsak bir çırpıda yapmamız gerektiğini ısrarla söylüyor. Zamana odaklanalım derken eskisi gibi bir şeylere sabırla, hak ettiği gibi emek vermekten kaçındık. Etrafımızdaki cihazlar hep hız kazandırmak için varlar, alışveriş merkezlerindeki pek çok ürün de öyle… Peki bu kadar hızla nereye varmayı planlıyoruz? 

Çıkış noktan hala hafızandaysa ne mutlu sana… Ama “Rotasını bilmediğim bir yoldayım, gidiyorum ama nereye?” diye söyleniyorsan ciddi olarak durup düşünmenin vaktidir.

Sosyal Medyada Paylaş: